Osteopathie heeft als doel het zelfhelende vermogen van het hele lichaam te stimuleren en zijn afweer te verhogen zodat gezondheid en balans herwonnen worden.

Zowel voor de diagnose als de behandeling van blokkades worden enkel manuele technieken gebruikt, dus enkel met de handen, zonder gebruik van hulpmiddelen.

Osteopathie is veel meer dan enkel de mobiliteit in het bewegingsstelsel (skelet en spieren). De osteopaat streeft er naar de mobiliteit in alle weefsels (spieren, gewrichten, organen, fascia,...) van het lichaam te herstellen.

Er wordt dus niet enkel gewerkt op het musculo-skeletaal (pariëtaal) stelsel, maar ook op de organen (visceraal) en het zenuwstelsel, hersenvliezen,... (cranio-sacraal).

Bij verlies van mobiliteit, in geval van een blokkade, ontstaan er functiestoornissen: de normale doorbloeding en innervatie (informatieoverdracht) van het weefsel zijn verstoord. Gevolg: op korte termijn zwelling, ontsteking, minder goed functioneren van een orgaan,...; op lange termijn: beschadiging/verandering van het weefsel: artrose, fibrose, verkalking,...

2) Het lichaam is een biologische eenheid

Alle structuren en alle functies zijn met elkaar onafscheidelijk verbonden. Het lichaam wordt in de osteopathie dan ook holistisch, in zijn geheel, benaderd. Een probleem in ons lichaam zorgt niet alleen voor lokale veranderingen maar ook "op afstand". bv een probleem in de kaak, kan de oorzaak zijn van een probleem in het bekken.

3) Het lichaam bezit zelfregulerende mechanismen

Het lichaam vertoont de natuurlijke eigenschap zich in een zo goed mogelijk evenwicht te houden. We zijn er ons niet van bewust dat ons lichaam permanent vecht tegen alle mogelijke agressies, zoals klimaatsveranderingen, microben, de zwaartekracht, etc. Door bewegingsverliezen van alle structuren te behandelen slaagt de osteopaat erin deze zelfgenezende krachten te stimuleren.

4) Belang van het circulatiestelsel

Een blokkade veroorzaakt een gebrek in de aanvoer van voedingsstoffen en de afvoer van afvalstoffen van en naar het weefsel (door bloed- en lymfestelsels). Hierdoor kan op korte termijn ontsteking, zwelling,... onstaan. Langdurig veroorzaakt dit een verandering van het weefsel, wat vaak gelijkstaat aan onherroepelijke beschadiging.